Σχετικά με τις φυλακές

Το σημερινό σωφρονιστικό σύστημα είναι ανίκανο να εξυγιάνει την κοινωνία, ή ακόμα και να την προστατεύσει από την εγκληματικότητα. Η πλειοψηφία των φυλακισμένων πιστεύει οτι δεν της αξίζει η ποινή που της επιβλήθηκε, σημάδι που φανερώνει οτι ο τρόπος που λειτουργεί είναι άδικος. Και φυσικά και είναι άδικος. Αν κοιτάξουμε καλύτερα στην κοινωνία θα δούμε οτι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες στην ουσία όχι μόνο είναι ελεύθεροι, αλλά θεωρούνται "επιτυχημένοι" και είναι αποδεκτοί από την κοινή γνώμη.

Εδώ φυσικά μπαίνει και το θέμα της εκάστοτε νομοθεσίας. Νομίζω οτι δεν θα διαφωνήσει κάποιος αν υποστηρίξω οτι η νομοθετική εξουσία ασκείται από ανθρώπους των ανωτέρων οικονομικών στρωμάτων, και φυσικά λειτουργεί προς το όφελός τους.

Οι νόμοι, βασίζονται σε πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, και στην ουσία αποτελούν ένα κράμα θρησκευτικών πιστεύω, νόμων που θεσπίστηκαν προς όφελος της πλουτοκρατίας (όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, δεν χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε, απλά θεσπίζουμε έναν νόμο που να του απαγορεύει να υπάρχει!), καθώς και νόμων που δεν έχουν καμία εφαρμογή στην σημερινή πραγματικότητα, αφού θεσπίστηκαν με βάση άλλες κοινωνικές οργανώσεις, και φυσικά ποτέ δεν αναθεωρήθηκαν.

Μπορούμε εύκολα λοιπόν να συμπεράνουμε οτι η ηθική και η τήρηση των νόμων είναι δύο ξεχωριστά και εντελώς άσχετα μεταξύ τους, πράγματα.

Επιστρέφοντας στο θέμα των φυλακών, και παίρνοντας σαν δεδομένο οτι έχω αποδείξει πως στις φυλακές μπαίνουν μόνο οι "μικροεγκληματίες", ας προσπαθήσουμε να δούμε το ηθικό δίδαγμα της φυλάκισης. "Εγκλημάτησες, άρα στερείσαι την ελευθερία σου για να μην το ξανακάνεις" είναι η πιο απλή σκέψη που μπορεί να κάνει κανείς. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Έχοντας τους "μεγαλοεγκληματίες" ελεύθερους, και τιμωρώντας τους ενόχους για μικρότερα παραπτώματα, το δίδαγμα που παίρνουν οι φυλακισμένοι είναι οτι απλά την επόμενη φορά θα πρέπει να κάνουν καλύτερα την δουλειά τους. Λόγω του οτι στις κοινωνίες των φυλακών επικρατούν δυσχερείς συνθήκες, και του οτι εκεί έρχονται σε επαφή ποικίλες περιπτώσεις εγκληματιών, η φυλακή αναπόφευκτα καταλήγει να λειτουργεί σαν σχολή εγκλήματος. Οι αποφυλακισμένοι λοιπόν, οι οποίοι είναι τώρα εφοδιασμένοι με τις βαθύτερες γνώσεις περί εγκλήματος που απέκτησαν κατα την ποινή τους, είναι στιγματισμένοι από την κοινωνία. Συνεπώς αδυνατούν να επανενταχθούν σ'αυτήν, να εργαστούν, να νιώσουν οτι με κάποιο τρόπο οτι προσφέρουν και να αισθανθούν χρήσιμοι. Αρχίζουν να τρέφουν αντικοινωνικά αισθήματα, αισθήματα μίσους για τον κοινωνικό περίγυρο τους και έτσι, είναι πολύ πιθανό να ξανακυλήσουν στο έγκλημα.

Βάσικά όχι μόνο πιθανό.. υπάρχουν στοιχεία από έρευνες που δείχνουν οτι η πλειοψηφία των φυλακισμένων που φυλακίζονται για πρώτη φορά, επιστρέφει στις φυλακές, και μάλιστα με μεγαλύτερα εγκλήματα των προηγουμένων!

Εδώ γίνεται εμφανές οτι ο σύγχρονος σωφρονισμός στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν αποτρέπει, αλλά αναπαράγει το έγκλημα. Τα άτομα αντί να βγαίνουν από τις φυλακές, έτοιμα να προσφέρουν και να αγκαλιαστούν από την κοινωνία, γίνονται ακόμα σκληρότεροι εγκληματίες. Η φυλακή δεν λειτουργεί καν αποτρεπτικά, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, με την επιβολή του συγκεκριμένου συστήματος και την πάροδο του χρόνου, το έγκλημα θα είχε εξαφανιστεί σταδιακά από τον πλανήτη.

Η εγκληματικότητα, αποδεδείγμενα πλέον, δεν έχει να κάνει με κάποιο γονίδιο μιας φυλής, ούτε με την ανθρώπινη φύση, και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν σχετίζεται με εγκεφαλικές ανωμαλίες (πχ κάποια καθυστέρηση). Στις περιπτώσεις ψυχολογικά άρρωστων εγκληματιών, η φυλάκιση ασφαλώς και δεν ενδείκνυται, αφού θα προκαλέσει κίνδυνο για τις ήδη διαταραγμενες ψυχοσυνθέσεις αυτών των ατόμων, την υγεία τους, καθώς και για τους υπόλοιπους κρατούμενους.

Είναι όμως ενδιαφέρον να εξετάσουμε το γεγονός πως στις χώρες με ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, ο αριθμός των φυλακισμένων αναλογικά με τον πληθυσμό είναι μεγαλύτερος. Ενδεικτικά, στις ΗΠΑ που ο πληθυσμός τους αποτελεί το 5% του παγκόσμιου πλυθησμού, το 2007 ο αριθμός των εκεί φυλακισμένων κυμαινόταν στο 25% του παγκοσμίου φυλακισμένου πληθυσμού! Βάσιμα λοιπόν, καταλήγουμε στο οτι ο κυριότερος παράγοντας γέννεσης της εγκληματικότητας είναι οι συνθήκες των κοινωνιών στις οποίες ανατρέφονται τα άτομα.

Η εγκληματικότητα λοιπόν, έχει τις ρίζες της στις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία που ανατρέφονται τα άτομα. Μπορούμε λοιπόν να εθελοτυφλούμε τασσόμενοι υπερ της διατήρησης του, άδικου, απάνθρωπου και ταυτόχρονα αναποτελεσματικού, υπάρχοντος σωφρονιστικού συστήματος, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε οτι ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να απαλλαγούμε από το πρόβλημα της εγκληματικότητας αν δεν την χτυπήσουμε στη ρίζα της.